نقش سکوت از بیان عیوب در معاملات

چکیده «سکوت»، در مفهوم حقوقی آن، یعنی عدم اعلام اراده صریح یا ضمنی. نقش سکوت در اعمال حقوقی، مورد بحث بسیاری در میان فقها و حقوقدانان قرار گرفته است، به ویژه در موضوعاتی مانند: سکوت در خیار فسخ، سکوت باکره در نکاح، سکوت در ادعا، سکوت هنگام ولادت، سکوت در برابر ایجاب، سکوت در مقام بیان و حتی سکوت از منابع استنباط احکام و ... . در قانون مدنی ایران، مواردی وجود دارد که به نظر قانونگذار، سکوت، علامت رضاست و گاهی سکوت، بمنزله اعراض از حق است، و زمانی سکوت، نه تنها علامت رضا نیست، بلکه بعنوان امتناع شناخته شده است. اما بحث درباره تاثیر یا عدم تاثیر سکوت، در بیان عیوب مورد معامله و در واقع، ایجاد تدلیس و ادله ای که برای توجیه اصل عدم کفایت سکوت، آورده می شود، مبتنی بر این است که نمی توان برای الزام هر یک از طرفین عقد، به افشای هر امری که ممکن است در ارزش واقعی عوض یا معوض در نظر طرف دیگر عقد موثر باشد، ضابطه ای تعیین کرد و شرایط آنرا برشمرد. بنابراین هر یک از طرفین عقد باید، خود، درصدد حفظ منافع خویش بر آید و سعی کند آنچه بنظر در ارزش معوض ارائه شده و از طرف دیگر در عقد موثر است از او بپرسد. تحقیق حاضر بر آن است، با تکیه بر قوانین حاضر و بررسی فقهی و تطبیقی، موضوع نقش سکوت از بیان عیوب در معاملات، و بحث پیرامون زوایای آن، گامی در جهت روشن نمودن نقاط ضعف قانونگذاری ایران و بیان خلاهای قانونی در این زمینه، برداشته و در صورت امکان پاسخی برای سوالات از این قبیل را نشان دهد.